Waarom houden we elkaar zo vaak tegen in de liefde? Of waarom houden we elkaar vaak klein in de liefde? En de belangrijkste vraag: waarom blijven we vaak bij een partner die niet het beste in ons naar boven haalt? Why do we settle for less?
Het is de afgelopen zes maanden vooral rozengeur en maneschijn in mijn liefdesleven. Al hebben we natuurlijk ook onze mindere momenten. Maar de liefde is fijn.
Dat is niet altijd zo geweest. Ik realiseerde me vandaag dat ik er tien jaar over heb gedaan om een fijne liefde te vinden. Ik heb er tien jaar over gedaan om tot de conclusie te komen dat een fijne liefde bestaat en dat ik niets van mijzelf hoef op te geven of in te leveren om het fijn te hebben.
Dat vond ik best confronterend. Tien jaar, terwijl ik op mijn zevende al in mijn dagboeken schreef over de ideale liefde. Ik wist hoe ik wilde dat het eruit zou zijn, maar toch lukte het niet zo goed.
Zoals beloofd vandaag een blog over het waarom. Dat vind ik de moeilijkste vraag om te beantwoorden. Het is ook best een confronterende vraag voor mij. Waarom heb ik zolang genoegen genomen met minder? Waarom heb ik zolang vastgehouden aan liefdes die niet fantastisch waren?
In mijn vorige blog schreef ik over hoe het er wel uit zou moeten zien volgens mij. Vandaag over waarom we toch vaak genoegen nemen met minder en niet los durven te laten.
Op die vraag zou ik toch antwoord moeten kunnen geven, nu ik net heb opgebiecht dat ik er tien jaar over heb gedaan om erachter te komen wat het niet moet zijn en daar toch aan vast heb gehouden.
Volgens mij komt vasthouden aan iets wat niet het allerbeste is voort uit een vals verlangen dat de ander je toch gaat zien en gaat waarderen voor wie jij bent. Zo heb ik heel veel tijd, geld en energie gegeven aan een man waarbij ik steeds die (valse) hoop bleef houden. Als hij nou dit en dit en dat, dan….
Elke keer bleef ik geloven in dat hij zijn hart zou openen en zou zien hoe fijn de liefde zou kunnen zijn.
Alsof ik aan een dood paard aan het trekken was om eindelijk de bevestiging te krijgen die ik nooit gehad heb. En dat ik elke keer hoopte die bevestiging alsnog te vinden bij een man die juist zo onbereikbaar was en daarmee elke keer juist bevestigde dat ik die echt nooit zou krijgen.
Het vasthouden aan een liefde die je klein houdt en die niet werkt komt volgens mij voort uit een oude pijn om eindelijk gezien te worden in dat stuk waarin je zoveel gemist hebt als kind.
Het mooie aan dit verhaal is, dat we, als we volwassen zijn nog steeds op zoek gaan naar die bevestiging. Om de ander te redden en zelf gezien te worden waar we niet gezien zijn.
Dat is een vicieuze cirkel waar we moeilijk uitkomen. Pas als je kunt herkennen wat er gebeurt en wat je doet is er ruimte voor iets anders. Voor iets veel mooiers. Voor een relatie waarin gezien worden het uitgangspunt is in plaats van zoeken naar bevestiging bij iemand die zelf zo onbereikbaar is, dat we het nooit zullen vinden.
Dit is een veel te ingewikkeld verhaal voor één blog. Ik kom hier nog heel vaak op terug. Want dit is natuurlijk waar het om draait als we een fijne liefde willen ontmoeten.
