We worden allemaal geboren in een gezin waar al van alles is gebeurd en heeft plaatsgevonden. We treffen een situatie aan, waar we niets aan kunnen doen. Het is je gegeven en je hebt het niet zo bedacht. Het was er al.
Als kind zijn we heel sensitief voor wat speelt bij onze ouders. Dat wat er niet was voordat wij op de wereld kwamen, willen we graag goedmaken. Eenzame moeders waarbij hun zoon de partner rol krijgt. Onbereikbare vaders waar dochters voor altijd hun best blijven doen om ze wel te bereiken. Om maar een voorbeeld te noemen.
En dat stuk nemen we vervolgens mee in onze toekomstige liefdesrelatie(s). We gaan weer opzoek naar die onbereikbare man of we worden weer verliefd op die vrouw voor wie je alles goed wilt maken. We brengen allemaal ons kindstuk in in onze intieme relaties. De geschiedenis herhaalt zich.
Daar is de liefdesrelatie precies voor bedoeld.
Zodat je de oude wonden uit het verleden kunt helen. Kan groeien en meer over jezelf kunt leren. Helaas gaan we daar bijna altijd aan voorbij. In plaats daarvan gebruiken we onze partner om de pijn uit het verleden goed te maken of blijven we in onbegrip dat hij zo onbereikbaar is, wat zich uit in boosheid en frustratie.
Om het persoonlijk te maken. Mijn man heeft een heleboel goed moeten maken voor zijn moeder in het verleden. Hij kan dus nu moeilijk voelen waar hij zelf staat of wat hij zelf wil. Hij kan zijn eigen behoeftes en verlangens soms moeilijk voelen. Hij is altijd in eerste instantie met de ander bezig. Hij heeft er tijd voor nodig om te voelen wat hij wil. Mijn vader is precies zo. Om erachter te komen wat mijn vader wil is best een onmogelijke taak.
Dus ik kan heel moeilijk zijn met de twijfelachtigheid van mijn lief. Met zijn worsteling die voor mijn gevoel soms uren kan duren. Ik wil dan dat het goed is. Dat hij het weet. Dat hij zegt wat er aan de hand is. Ik wil het uit hem trekken. Om er gewoon mee te zijn dat hij het niet weet, vind ik heel moeilijk. Als het vaag blijft wil ik boos worden of hem de deur uitzetten. Dat doe ik niet, maar ik vind het lastig met mijn eigen ongemak te zijn als hij het even niet weet.
Hoe ga je hier nou op een constructieve en gezonde manier mee om?
1) Onderzoek je eigen oude stuk. Waar wil jij nog dat je partner of toekomstige partner iets goedmaakt uit het verleden. Welke pijn wil jij nog voor getroost worden. Dat is een goede manier om te onderzoeken wat je eigen pijn is. Wat vind jij belangrijk in een partner. (waar word je verliefd op) Dat kan ook inzicht geven in dit stuk.
2) Geef elkaar ruimte. Gun elkaar het proces. Ik zelf ben hier niet zo goed in, dit blijft voor mij een oefening. Geef elkaar de ruimte om uit te kunnen zoeken wat er is. Niet meteen in gevecht, of in discussie. Kijk of je even afstand kunt nemen om los van elkaar uit te zoeken wat er geraakt is. Daarna weer in gesprek. Dan is hopelijk de eerste irritatie of frustratie er af.
3) Praat vanuit de ik vorm. Betrek alles op jezelf. Alles wat er in jou gebeurt is van jou. Mocht je ergens in belanden samen, kijk of je elkaar 10 minuten de tijd kun geven om te vertellen zonder door de ander gestoord te worden. Tien minuten alleen een van de twee aan het woord. Waarin je vanuit de ik vorm praat.
De liefde is in staat tot prachtige dingen, als we maar naar onszelf durven kijken.
